22 juni, Grand Canyon

Vanmorgen eerst een kop koffie gedronken in een van de hotels hier, broodjes hadden we al in de supermarkt gehaald en in onze kamer al genuttigd. Het weer was aangenaam, beetje bewolkt en een temperatuur van 33 graden. Vanaf dit hotel hebben we ons laten vervoeren over de Hermit road per bus, omdat we hier niet met de auto mogen rijden. De bussen zijn gratis en rijden om de 10 minuten dus prima te doen. Op vele uitkijkpunten uitgestapt om de canyon vanuit verschillende kanten te bekijken, en elke plek is weer uniek. Zoveel foto’s en niet één die kan vertellen hoe het daadwerkelijk is. Het is zo immens groot dat je over vele en vele kilometers praat. Een plateau in de verte is bijvoorbeeld 2 kilometer breed maar lijkt wel 10 cm. De road eindigt bij Hermits Rest, dit is een huis gebouwd in 1918 en dat nu dienst doet als hoe kan het ook anders een giftshop. Wel zijn de oude aspecten en details behouden gebleven zoals de haard die ze vroeger gebruikte. Daarnaast hebben ze er een eetgelegenheid van gemaakt, waar we wat zijn gaan drinken. In de verte zagen we donkere wolken aan komen, dus teruggelopen om de bus terug te nemen, waar we net in zaten toen het prompt begon te regenen, zalig het koelde gelijk af naar 26 graden, alleen duurde de regenbui welgeteld ongeveer 10 minuten. De buschauffeur stond ineens vol op zijn rem, vanwege 2 muildieren die langs de weg liepen, geweldig! Toen we vervolgens bij de auto aan kwamen zagen we dat het daar heftiger had geregend. We zijn vervolgens naar een mooi plekje van de grand canyon gereden die prachtig schijnt te zijn voor de zonsondergang, eenmaal daar aangekomen begon het weer te regenen, maar we treffen het, er staat een geologisch museum waar we even mooi konden schuilen . Gelukkig duurde deze regenbui ook erg kort, en hebben we van de prachtige romantische zonsondergang genoten. Vervolgens zijn we even terug naar onze hotelkamer tegaan om even op bed te gaan liggen. Zoveel indrukken weer in een korte tijd, we moesten even een break nemen. Na 2 uurtjes gerust te hebben was het inmiddels al 19.00 uur, en tijd om terug te gaan om de zonsondergang te bekijken, wel jammer dat door de regen de canyon wat mistig was geworden, maar dat maakt het ook wel weer mysterieus. Het duurde een kleine half uur voor de zon onderging, maar het was werkelijk prachtig, romantisch, maar ook wel weer emotioneel daar Peter brak, de canyon betekend veel voor hem en hij vond het moeilijk afscheid te nemen. We zijn richting restaurant gegaan om wat te gaan eten en weer naar ons kamer te gaan. Net op het punt dat ik wilde gaan douchen moest ik de auto weer in, Peter zat buiten, zag dat het onbewolkt was en de maan niet scheen. We zijn zo rond 22 uur inmiddels dieper het park / bos ingereden om maar zo ver mogelijk van licht weg te zijn en daar de melkweg te kunnen aanschouwen. Eenmaal ver in het bos gestopt en uitgestapt. Jammer genoeg was het teleurstellend, want de maan scheen dus wel, en zorgde ervoor dat we niet de hoeveelheid sterren zagen die we hoopten te zien. Deze kans krijgen we de rest van de reis ook niet meer, omdat we vanaf nu meer in de buurt komen van grote steden.